WROCŁAWSKIE SPOTKANIA TEATRÓW JEDNEGO AKTORA
20-23.11.2012 r. Wrocław

SPEKTAKLE ZAGRANICZNE

WALERY SZUSZKIEWICZ (Białoruś)
PYTANIE DOSTOJEWSKIEGO

22.10.2012 (poniedziałek), godz. 16.00

scenariusz: Władimir Matrosow i Walery Szuszkiewicz
reżyseria i scenografia: Władimir Matrosow
premiera: październik 2009

Walery Szuszkiewicz w 1970 r. ukończył Białoruski Państwowy Instytut Teatralno-Artystyczny. Po studiach do 1973 r. pracował jako aktor Teatru Dramatu i Komedii w Bobrujsku, następnie zaś – Narodowego Akademickiego Teatru Dramatycznego im. M. Gorkiego. Zagrał wiele ról z repertuaru klasycznego i współczesnego, a także kilkadziesiąt filmowych. Ma w życiorysie artystycznym liczne sukcesy: pierwsze miejsce w republikańskim konkursie recytatorskim (1977); nagrodę za najlepszą rolę męską (Vladimir w «Czekając na Godota» S. Becketta, 1989); nagrodę specjalną za monodram «Ewangelie wg Włodzimierza», zdobytą na międzynarodowym festiwalu monodramów «Ja» (1993); nagrody za najlepszą rolę męską (monodram «Pytanie Dostojewskiego») oraz dwóch międzynarodowych festiwali: monodramów «Arka smoleńska» oraz XIV - spektakli kameralnych opartych na tekstach F. Dostojewskiego w Starej Russie (2010).
Współpraca artystyczna reżysera i scenografa W. Matrosowa, aktorа W. Szuszkiewiczа i kompozytora O. Zalotniewa rozpoczęła się w roku 1968. Wówczas zespół ten, po pierwszy raz w Związku Radzieckim, wystawił dzieło S. Becketta «Czekając na Godota». W latach następnych, pod auspicjami Białoruskiego Towarzystwa Teatralnego, tworzył spektakle i kompozycje literacko-muzyczne oparte na dokonaniach A. Puszkina, W. Chlebnikowa, J. Kupały, M. Bogdanowycza, A. Mickiewicza, F. Dostojewskiego, A .Razanowa, W. Korotkewycza, A. Czechowa oraz innych. Jako grupa realizatorów wspólnych przedsięwzięć scenicznych twórcy brali udział w międzynarodowych festiwalach w Moskwie, Kijowie i Niżniewartowsku, a także gościli z występami w Polsce.
Ostatnia ich premiera, «Pytanie Dostojewskiego», to inscenizacja rozdziału «Wielki Inkwizytor» z powieści F. Dostojewskiego «Bracia Karamazow». Twórcy spektaklu usiłują przełożyć ten bardzo skomplikowany traktat filozoficzny Dostojewskiego na język teatru, konkretyzując myśl w swoistym dla sceny tworzywie, aby stała się namacalna, możliwa do odbioru przez zmysły. Sam zwrot ku problemom-pytaniom stawianym przez Dostojewskiego już jest osiągnięciem - twierdzą. Zaczynasz czuć, że dorośleje ci dusza. Sam Dostojewski «Legendę o Wielkim Inkwizytorze» uważał za punkt szczytowy swej twórczości, w którym powiedział wszystko do końca, ukazując, do jak strasznych konstatacji może dojść człowiek, jeśli jego serca nie przepełnia chrześcijańska miłość bliźniego. Spektakl w wymiarze filozoficznym stawia pytania, z których wiele aktualnych jest również we współczesnym świecie. Składają się na owo «Pytanie Dostojewskiego», które wielki pisarz moralista postawił sobie i odbiorcom swych utworów.



NIRUPAMA RAJENDRA (Indie)
MAANINI - Emotions of a lady in Love (Emocje zakochanej kobiety)

22.10.2012 (poniedziałek), godz. 17.30

scenariusz: Shathaadi, Dr. R. Ganesh
reżyseria: Nirupama & Rajendra
muzyka: Praven D. Rao
prapremiera światowa: 22 października 2012 we Wrocławiu podczas WROSTJA


Tancerka, scenarzystka, choreograf oraz nauczycielka tańca i dyrektor artystyczny Abhinava Dance Company. Swą przygodę z tańcem rozpoczęła w wieku 3 lat, aby już jako
5-latka uczestniczyć w regularnych ćwiczeniach. Jej solowy debiut w 1988 roku stowarzyszenie taneczne z Bangalore uznało za jedno z najlepszych przedstawień roku. Jako nastolatka Nirupama dołączyła do teatru tańca „Prabhath Kalavidaru”. W 1992 roku ukończyła kurs kathak i choreografii w Natya Insititute of Kathak & Choreography - Bangalore. Nauka w tej szkole obejmowała obszerną wiedzę z zakresu Natyashastry, historii choreografii i sztuki, scenografii, oświetlenia scenicznego, a także sanskrytu i muzyki klasycznej.
Występy solowe w stylu bharatnatyam oraz duety (ze swoim tanecznym i życiowym partnerem Rajendrą) w stylu kathak prezentowała na wielu prestiżowych festiwalach w Indiach i za granicą. Regularnie prezentuje się też na ekranach indyjskiej telewizji.
Przedstawienie „Maanini” podejmuje wyjątkowy i uniwersalny zarazem temat miłości. Oparte jest na koncepcji „Ashtanayika” - ukazanej w staroindyjskim tekście „Natyashastra” wizji ośmiu stanów emocjonalnych, w jakich może znaleźć się zakochana kobieta.
Tematyka spektaklu krąży wokół nastrojów i zachowań kobiety kochającej, która szanuje swego partnera i najlepszego przyjaciela. Akcja obejmuje zdarzenia rozgrywające się w ciągu doby, scenicznie ujęte w jedną godzinę i przedstawione za pomocą solowego tańca teatralnego z użyciem 4 modeli komunikacji: Angikam – wyrażanie się za pomocą ciała, dłoni i mimiki twarzy, Vachikam – komunikacja werbalna (mowa i śpiew), Aharyam – stosowny strój oraz Saathvikam – subtelne, niuansowe przejawy głębokich emocji. Wszystko wewnętrznie spójne, tradycyjnie indyjskie, a jednocześnie bardzo uniwersalne. Właśnie dlatego, że „Maanini” jest głęboko klasyczne, może być również współczesne. Reguły zaś, roztrząsane tu na przykładzie miłości, stosować się mogą do różnych innych emocjonalnych i egzystencjalnych dążeń. Tematyka - uniwersalna i zrozumiała dla widza w każdej części świata, choć częste jej formalizowanie jest głęboko osadzone w indyjskiej tradycji, tak literackiej, jak i teatralnej.

RUI ISHIHARA (Japonia)
ŁAGODNA/ Yasashii Onna
na motywach opowiadania „Łagodna” F. Dostojewskiego

22.10.2012 (poniedziałek), godz. 19.00

scenariusz i reżyseria: Dariusz Kunowski
muzyka: Olena Leonenko
projekt i wykonanie lalki: Katarzyna Proniewska-Mazurek
premiera: 21 czerwca 2011

Tancerz butoh i choreograf, urodzony w 1976 r. w Kioto. Karierę artystyczną rozpoczął w 2001 r. występami z zespołem Arrow Dance Communication (Kioto). Później występował m. in. w tryptyku „Life-size universe” (2002, Kioto), w spektaklu “Ku-dai / bez tytułu„ (2003, Kioto) i w serii improwizacji “Experiences in a body dancing, no.1 - no.4” (2006-2006, Tokio).
W swej pracy inspiruje się działalnością takich artystów jak: Kazuo Ohno (butoh), Min Tanaka (butoh), Simone Forti (taniec postmodernistyczny), Megumi Nakamura (balet klasyczny/taniec współczesny). W 2006 rozpoczął projekt pielgrzymki tanecznej “Kanademai”: tańczył we Włoszech, Irlandii, Francji, Polsce i Serbii. Od tamtej pory wielokrotnie współpracował z różnymi artystami w Europie i Japonii. W latach 2006-2009 występował ze spektaklem "Uta no sasagemono„ w Finlandii, Polsce, Niemczech i Japonii. W 2008 w spektaklu “First reaction" (Berlin), w 2009 w spektaklach: “Kappa" (Warszawa), "Legenda bez legendy" (Srebrna Góra, Wrocław), w 2010 "Mimiosumasu - Nasłuchiwanie" oraz “Hana no Atosaki". W grudniu 2010 magazyn “Teatr” opublikował jego artykuł “Duchy tańczące butoh”, rodzaj poetyckiego świadectwa artysty, które ukazuje duchowo-cielesną niepodzielność istoty ludzkiej. W 2009 osiadł na stałe w Warszawie, gdzie kontynuuje i rozwija swoje badania nad tańcem i ciałem oraz istnieniem ludzkim jako całością. W 2011 odbyła się premiera jego autorskiego spektaklu tanecznego “...ulotnych cieni…”, zrealizowanego wraz z duetem Sol et Luna w teatrze na Woli w Warszawie. W grudniu 2011 w Państwowym Muzeum Etnograficznym zaprezentował interdyscyplinarną, interaktywną instalację artystyczną inspirowaną poezją Czesława Miłosza “Poema XXI. Świat Miłosza według Rui Ishihara” ,w ramach której wykonał niezwykły taniec w miodzie. W lutym 2012 na Scenie Lubelskiej 30/32 odbyła się premiera sztuki mimu “Hana Shizuka. Cisza kwiatów” w jego reżyserii.
W Polsce współpracuje z Dariuszem Kunowskim, duetami Sol et Luna, Flut O’Clock oraz innymi artystami poszukującymi i eksperymentującymi.
Reżyser spektaklu Dariusz Kunowski, założyciel teatru Scena Lubelska 30/32 podejmował temat „Łagodnej” już wielokrotnie. Tym razem zaprosił do współpracy Rui Ishihare, Japończyka, tancerza butoh mieszkającego w Polsce. Jest to oryginalny zabieg i nowe, wzbogacające doświadczenie dla obu artystów. Spotkanie Kunowskiego z Ishiharą zaowocowało niezwykle poruszającym spektaklem, gdzie liryzm przeplata się z namiętnością.
(…) „Łagodna” Kunowskiego jest opowieścią o ludzkiej rozpaczy. Rozpaczy tragicznej, szalonej i tej bardziej lirycznej, wyciszonej, bliższej nostalgii epitafium. Mówi o poczuciu pustki, która dotyka każdego po utracie najbliższej osoby. Jest rytualnym lamentem Męża po śmierci młodej Żony - samobójczyni. Intymną ceremonią pożegnania, mszą żałobną, świadectwem dojmującej tęsknoty, samotności i powracających wyrzutów sumienia po utracie bliskości, której nie sposób docenić w pełni, póki trwa, dotykalna i żywa. Manekin-trup, odrażający, ale jednocześnie – paradoksalnie - na powrót dziewiczy, ewokuje najgłębiej skrywane, wyparte ze świadomości wspomnienia z życia małżeńskiego i niespełnione marzenia o wspólnym szczęściu (…). Maryna Bersz, „Teatr”.


ALEXANDRA LYUTA (Ukraina – Lwów)
Roman Horak
CRAZY (SZALONA)

23.10.2012 (wtorek), godz. 18.00

reżyseria i scenografia : Ałła Babenko
premiera: 28 maja 2009

Alexandra Lyuta studiowała teatrologię i aktorstwo na Wydziale Kultury i Sztuki Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki we Lwowie, który od lat współpracuje z polonistyką i kulturoznawstwem Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie. Po studiach weszła do zespołu Narodowego Akademickiego Teatru im. Marii Zańkowieckiej we Lwowie. Ma w dorobku scenicznym wiele cenionych przez krytykę i publiczność ról (m. in. Helena , „Wujaszek Wania” A. Czechowa; Silvett, „Romantycy” E. Rostanda; Constance, „Amadeusz” P. Schaeffera; Mari, „Historia konia” L. Tołstoja; Patricia Holman, „Trzej
towarzysze” E. M. Remarque'a; Lady Milford, „Intryga i miłość” F. Schillera). Jest laureatką m. in. Międzynarodowych Festiwali Teatralnych: „Melihowska Wiosna” (Moskwa), Grand Prix; „Złoty Rycerz” (Moskwa); „Moskwa miasto pokoju” (Moskwa), Grand Prix, Najlepsza aktorka; Teatr A. Czechowa (Jałta), Grand Prix.
Bohaterka „Szalonej” to Olga Korużyńska, żona Iwana Jakowicza Franki, która urodziła mu trzech synów i córkę, po śmierci zaś najstarszego dziecka, Andrzeja, doznała załamania nerwowego i znalazła się w szpitalu. Tutaj po 2-letnim pobycie odebrała wiadomość o śmierci też chorującego od dawna męża. Autor sztuki, Roman Horak (dyrektor lwowskiego Muzeum Iwana Franki), rozgrywa akcję właśnie w tym dniu. Olga rozpamiętuje w nim i sumuje dzieje swego nieudanego małżeństwa, które ze strony Iwana – osądza – nie było zawarte z miłości. Nieustannie bowiem ranił żonę, a to wypominając jej nienaddnieprzańskie pochodzenie, a to wytykając niedostatki erudycyjne, a to obarczając winą za często doskwierające im ubóstwo. Olga – jak wspomina - wiążąc się z Iwanem, ścierpieć musiała ponadto niechęć galicyjskiej społeczności Lwowa, która odrzucała ją jako kijowską „Moskalkę”, znosić następstwa „wywrotowej” aktywności politycznej i intelektualnej męża, a także przetrzymać jego pozamałżeńskie związki z innymi kobietami. Jednakże przyjęta w monodramie perspektywa portretowania „złego męża” przez „skrzywdzoną żonę” nie rzuca na jego osobę cienia, który umniejszałby legendarną aurę tej postaci. Raczej heroizuje tragizm miłości, jaka stała się udziałem towarzyszki życia geniusza, dzielącej z nim los.
Reżyserka i wykonawczyni w monolog Olgi wprowadziły napięcie dialogiczne, budując sugestię, że kolejne jego sekwencje to wynurzenia chorej, snute w rozmowie z lekarzem. Zwięzłość inscenizacyjna i perfekcja aktorska stworzyły tu pojemną przestrzeń emocjonalnego istnienia bohaterki: od ekstazy miłosnej po rozpacz, od szlachetnego dostojeństwa w macierzyńskiej żałobie, przez uśmiechy szczęścia aż po spazmatyczny szloch - symptom rozpadu psychicznego. W interpretacji Lyuty stany wewnętrzne bohaterki często wyraża i symbolizuje muzyka – raz ludowa „Podolaneczka”, kiedy indziej aria Lauretty z I aktu opery Pucciniego „Gianni Schicchi”, w której aktorka głosowo niemal dorównuje legendarnej Marii Callas. Jednakże nie tylko mistrzowskie środki kreowania postaci – wspaniały w swej ekspresji śpiew, maestria słowa czy godzien podziwu ruch – sprawiają, że bohaterka nami wstrząsa. Nawet współczesnego widza szokuje tu odwaga, z jaką Olga - bezlitośnie dla siebie i męża - obnaża się w introspekcji, ukazując wzloty ku szczytom, ale i mało chwalebne upadki na dno ludzi nietuzinkowych (Za: Walentyna Zabłotna, Lwów – tryptyk miłości. „Dzień” nr 92 z 31 maja 2012).

SPEKTAKLE OGÓLNOPOLSKIE

EWELINA CISZEWSKA
MARIA S.

20.10.2012 (sobota), godz. 14.00

spektakl autorski
premiera: 20 marca 2012

„MARIA S.”
Bohaterka dramatu podróżuje uciekając przed własną matką. Ucieka do kostiumu, który ma jej dać schronienie i pozwolić odczuć nową jakość. Może zbudować siebie na nowo, poznać to, czego jeszcze o sobie nie wie? Coś zyskać i coś stracić, z pewnością. Kostium ma ją do tego sprowokować. Dodajmy, cudzy kostium. Z cudzym bagażem doświadczeń, cudzą osobowością i cudzym wyrokiem. To kostium Marii Stuart.

Tak więc…Jedna siedzi w muzeum i pilnuje, druga jest pilnowana, a trzecia pilnuje tej, która pilnuje. Tym sposobem...jedna istnieje dzięki drugiej, wykluczają się i uzupełniają, bo ta relacja istnieje bez względu na wiek i okoliczności...puchnie lub kurczy się, nawet jeśli przestrzeń pozostaje nienaruszona...

Ewelina Ciszewska
Aktorka, mim, choreograf - lubi i chce zderzać różne gatunki sztuki, stąd pomysł założenia Teatru Sztuk. W 2011 r. zadebiutowała jako reżyserka spektaklem „Pinokio” w Wałbrzyskim Teatrze Lalki i Aktora. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. W maju 2009 uzyskała tytuł doktora na tymże Wydziale, gdzie od 2006 r. pracuje ze studentami nad plastyką ruchu scenicznego oraz interpretacją wiersza. Swoje umiejętności i myślenie o ciele wykorzystuje podczas pracy nad choreografią do spektakli dramatycznych, muzycznych i lalkowych. Współpracuje z Teatrem Formy. Prowadzi staże pantomimiczne w kraju i za granicą. Dwukrotnie zaproszona do prowadzenia The Summer Mime Intensive School w Teatrze na Woli w Warszawie. Zakochana w teatralnej formie.


EWELINA NIEWIADOWSKA
TO MOJA MARILYN MONROE

20.10.2012 (sobota), godz. 15.15

scenariusz: Cris Henry i Ewelina Niewiadowska
reżyseria: Cris Henry
premiera: 13 kwietnia 2012

„TO MOJA MARILYN MONROE”
Bohaterką spektaklu jest aktorka, której więź z legendą amerykańskiego i światowego kina nie polega na artystycznych odniesieniach. Zdaniem bohaterki tego monodramu z Marilyn M. łączy ją podobieństwo życiorysów. Obie panie miały okropne dzieciństwo, a potem nie specjalnie im się wiodło w kontaktach z mężczyznami. Ta opowieść jest rwana, pełna dygresji, niedopowiedzeń, tęsknot, samotności i najróżniejszych odcieni emocji. Nie wiemy do końca kiedy bohaterka monodramu, której życie i teatralna kariera nie poukładały się najlepiej, jest z nami rzeczywiście szczera, a kiedy zmyśla i kłamie. Bez wątpienia chce nas uwieść i zainteresować. Chce, byśmy nie myśleli, że jest taką kiepską aktorką, jak o sobie mówi. Cały czas prowadzi z nami tę dość przewrotną grę. Grę, której finał jest dość zaskakujący.

Ewelina Niewiadowska
Jest absolwentką Policealnego Studium Aktorskiego przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie oraz Państwowego Pomaturalnego Studium Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Ciechanowie. Grała na scenie Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie, współpracowała z Wrocławskim Teatrem Lalek. Przez pięć lat była aktorką Teatru Arka we Wrocławiu, gdzie wystąpiła w kilkunastu spektaklach. Współpracuje z grupą teatralną TE-O-KA, jest współzałożycielką i reżyserką spektakli teatru Niebieski Kwiat oraz założycielką i reżyserką spektakli Teatru Ruchu i Pantomimy Imaginacje, który brał udział m.in. w Festiwalu Soft w Olsztynie, Festiwalu Epizod w Krakowie, Festiwalu Zwierciadła w Lublinie, Festiwalu OFTS w Warszawie. „To moja Marylin Monroe” jest pierwszym monodramem Eweliny Niewiadowskiej.

AGNIESZKA PRZEPIÓRSKA
I BĘDĄ ŚWIĘTA

20.10.2012 (sobota), godz. 16.30

scenariusz: Piotr Rowicki
reżyseria: Piotr Ratajczak
premiera: 08 stycznia 2012

„I BĘDĄ ŚWIĘTA”
Inspirowany reportażami i prasowymi wywiadami monolog zrozpaczonej kobiety, która traci męża w katastrofie lotniczej. Niespodziewana śmierć męża - osoby publicznej i powszechnie szanowanej - staje się inspiracją do rozliczenia z samą sobą - próbą nazwania swojego miejsca w dotychczasowym życiu i rozliczenia się z tym życiem, które definitywnie się skończyło. Bohaterka podąża przez łany bólu, broni pamięci męża w publicznym maglu, ulega autodestrukcyjnym histeriom, by na koniec wkroczyć do jego domowego sanktuarium, obejrzeć dziesiątki zdjęć wokół biurka, odkryć, że na żadnym jej nie ma... Mocny dramat kogoś, kto w cierpieniu odnajduje siebie.

Agnieszka Przepiórska
Aktorka urodziła się w 1979 roku w Warszawie. Ukończyła Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Sztuki Teatralnej i Filmowej w Petersburgu. Po powrocie do Polski w latach 2005-2008 była aktorką w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Grała w wielu teatrach w całej Polsce. Od 2008 roku mieszka w Warszawie. W sezonie 2011/2012 zrealizowała role w Teatrze Imka i w Teatrze Konsekwentnym. Za rolę w monodramie „I będą święta” otrzymała Główną Nagrodę na Festiwalu Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wielkopolskim.

PIOTR ZAWADZKI
AUDIENCJA V

20.10.2012 (sobota), godz. 17.45

scenariusz: Bogusław Schaeffer
reżyseria: Wojciech Leśniak i Piotr Zawadzki
premiera 09 września 2012

„AUDIENCJA V”
Jest to widowisko wyrywające się sztywnym normom spektaklu teatralnego. Widz tutaj jest nie tylko biernym obserwatorem ale i nierzadko kreatorem. Audiencja jest rodzajem manifestu na temat szeroko pojętej sztuki, ale również rodzajem dyskursu z publicznością na temat życia, szczęścia, otaczającego nas świata. Za każdym razem spektakl – wykład rodzi się na nowo, ponieważ jak to zwykle bywa w tekstach Bogusława Schaeffera, aktor podejmuje się improwizacji. Wykład za każdym razem może być inny niż poprzedni. To godzina dobrej zabawy i śmiechu!

Piotr Zawadzki
Urodzony 15 września 1963 roku w Żychlinie. Aktor i fotografik. Pracował jako asystent reżysera przy realizacji filmów dokumentalno-fabularyzowanych dla TVP programu I p.t. „Dzieje kultury polskiej”. Występował na deskach wielu teatrów w Polsce. W chwili obecnej pracuje w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu.


MAŁGORZATA BOGDAŃSKA
MOJA DROGA B.

20.10.2012 (sobota), godz. 19.15

scenariusz i reżyseria: Marek Koterski
premiera: 26 stycznia 2012

„MOJA DROGA B.”
Spektakl według książki – zbioru felietonów – Krystyny Jandy pod tym samym tytułem. Na książkę, a więc i na spektakl, składają się listy do przyjaciółki, pani B., z którą rozmawia się o wszystkim: o spostrzeżeniach, marzeniach, troskach, stanach ducha i żalach oraz o pretensjach do świata i ludzi. Mówi o sobie i innych kobietach. O świecie i dzieciach, o młodzieży i lękach, także o bezsenności...

Małgorzata Bogdańska
Ukończyła PWSFTViT w Łodzi. Jej dyplomową rolą byłą Maria w „Marii i Woyzecku” w reż. A. Hanuszkiewicza. W Warszawie zadebiutowała rolą Sonii w „Zbrodni i Karze” w reż. A. Rozhina w Teatrze Ochoty. W Teatrze Ochoty stworzyła blisko 30 kreacji. W jej dorobku filmowym znajdują się role w: „Domu” w reż. J. Łomnickiego, „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” i „Baby są jakieś inne” w reż. M. Koterskiego.


BARTOSZ MAZURKIEWICZ - Laureat Finału Turnieju Teatrów Jednego Aktora 57. OKR SAM NA SCENIE
KONIEC

20.10.2012 (sobota), godz. 21.00

scenariusz i reżyseria: Anatol Wierzchowski
premiera: 18 marca 2012

„KONIEC”
Zmierzyć się z tekstem S. Becketta nie było łatwo, ale największą obawą okazało się zderzenie formy z wrażliwością i percepcją widzów, którym to wielkie nazwisko twórcy teatru absurdu prawie nic nie mówi. Nie wiemy czy się to nam udało, ale wiemy, że Beckett nareszcie zaistniał w Teatrze KOD. Bo przecież opowiedziana historia jest wręcz banalna, a jej koniec przewidywalny już po pierwszych zdaniach, które padają z ust głównego bohatera. Jednakże potęgujący się w tej opowieści nihilizm egzystencjalny zaczyna przerażać, gdy widz ogląda świadomy, wręcz zaplanowany upadek człowieka poczciwego, pozbawionego przeszłości, pozbawionego kontaktu z bliskimi. Dla niego życie jest więzieniem, a czas - najdłuższą drogą, którą stara się pokonać najłatwiej.

Teatr KOD
Powstał w 1994 r. w Dębnowskim Ośrodku Kultury i tamże pracuje do dzisiaj. Założycielem zespołu jest Anatol Wierzchowski, a uczestnikami zajęć teatralnych jest młodzież szkolna, studenci i młodzież pracująca. Zespół ma na swoim koncie 19 premier autorskich, liczne wyjazdy na festiwale i warsztaty oraz jest organizatorem imprez teatralnych i recytatorskich w Dębnie (Wieczór Premier Teatralnych, Triada Teatralna, Turniej Sztuki Recytatorskiej „Liść Dębu”). Zdobywał również nieliczne nagrody, np. w Chodzieży, Pułtusku, Ostrołęce, Warszawie, Zgorzelcu, Wrocławiu, Poznaniu, Gorzowie Wlkp., Turku, Tallinie (Estonia),ale nie one są celem pracy scenicznej. Główną intencją jest zabawa w teatr pokazująca problemy, z którymi zderzyć się można na ulicy, w domu, w szkole czy w pracy. To one są inspiracją do powstawania kolejnych spektakli o samotności starych, o przemocy młodych, o hipokryzji „normalnych” rodzin, o niewierności kochających się, o bezdomności z wyboru, o wędrowaniu i strachu oczekiwania…


ADRIANNA JENDROSZEK - Laureatka Festiwalu ewentualnych Talentów Aktorskich (FeTA) 2012
EGZAMIN

20.10.2012 (sobota), godz. 21.50

scenariusz: Wiesław Ciecieręga, Mirosława Żak
premiera: październik 2012

„EGZAMIN”
Monodram jest krótką historia dziewczyny, stojącej u progu dorosłości. "Egzamin" to marzenia, ale i trudne wybory, z jakimi boryka się bohaterka. Poszukuje ona swojego miejsca na ziemi, czyli - odchodząc od górnolotnych frazesów - zastanawia się na jakie pójść studia. Marzeniem jest oczywiście zdanie egzaminu do szkoły teatralnej i aktorska przyszłość. Bohaterka ma jednak świadomość jak trudne do zrealizowania są jej pragnienia. Zadaje sobie pytanie "czy warto", gdy nie jest się doskonałym, nie posiada figury modelki, nie potrafi śpiewać czy tańczyć, a jej rodzice, jak to rodzice, próbują wybić jej aktorstwo z głowy.

Adrianna Jendroszek
Adrianna Jendroszek otrzymała nominację do 41. Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Jednego Aktora „OFTJA” zostając laureatem Festiwalu Ewentualnych Talentów Aktorskich we Wrocławiu FeTA 2012. Od kilku lat interesuje się aktorstwem i piosenką artystyczną. Swoje zainteresowania stara się rozwijać uczestnicząc w zajęciach amatorskich grup teatralnych. Za swoje występy otrzymała już kilka nagród. Ponadto z sukcesem brała udział w przeglądach recytatorskich oraz festiwalach piosenki artystycznej.


MARCIN KWAŚNY
ROZKWAŚ POLAKA

21.10.2012 (niedziela), godz. 14.00

scenariusz Wojtek Miłoszewski
reżyseria: Marta Ogrodzińska-Miłoszewska
premiera: 10 września 2012

„ROZKWAŚ POLAKA!”
To drapieżna satyra na współczesną Polskę i Polaków, na polskie żale, nadzieje i frustracje. Przedstawienie ma konwencję badania statystycznego, bohater jest ankieterem, a publiczność występuje w roli „próby statystycznej”. Ale to nie jest sztuka o statystyce. Przez godzinę dość brutalnie śmiejemy się z samych siebie. Bohater – wrażliwy, kochający rodzinę, stara się sprostać oczekiwaniom bliskich i szefów. Dostrzega śmieszność nowych zwyczajów, ale się im poddaje. W tej postaci każdy widz odnajdzie cząstkę swoich własnych zmagań z rzeczywistością.

Marcin Kwaśny
Aktor, scenarzysta, reżyser teatralny. Ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (2002). Aktor stołecznego Teatru Kwadrat (od 2002). Współtwórca i dyrektor artystyczny Teatru Praskiego w Warszawie. Jako reżyser debiutował spektaklem „Wariactwa według Czechowa”. Jest współautorem (wraz z Marcinem Skórą) sztuki „Kto dogoni psa?” i producentem spektaklu pod tym samym tytułem. W 2011 roku wyreżyserował spektakle „Hiob” i „Życie w zasięgu ręki”. Zagrał kilkadziesiąt ról epizodycznych, kilkanaście drugoplanowych i kilka głównych w filmach polskich i zagranicznych.

AGNIESZKA MANDAT
PO SCHODACH

21.10.2012 (niedziela), godz. 15.30

scenariusz: Magda Kupryjanowicz
reżyseria:Lucy Sosnowska
premiera: 16 czerwca 2011

„PO SCHODACH”
Monodram „Po schodach” zaliczyć można do modnego ostatnio nurtu przedstawień o kobietach w średnim wieku. Bohaterką jest kobieta, rozwódka, zawodowo spełniona ale samotna. Wiedzie nieciekawą egzystencję.
Pewnego dnia wydarza się coś, co skłoni ją do pewnego rodzaju wiwisekcji, podsumowania i zdystansowania się do całego – jak się okazało – życia. Bez szans na zmianę, naprawienie czegokolwiek, sprostowanie czy zrobienie planów na przyszłość. Na uwagę zasługują graficzne slajdy, które dopełniają i zabawnie komentują treść sztuki stanowiąc ciekawą oprawę plastyczną przedstawienia.

Agnieszka Mandat
Jest aktorką teatralną, filmową i telewizyjną o długoletnim stażu. Jako aktorka Narodowego Teatru Starego w Krakowie znana jest z ról w spektaklach najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych takich jak Jerzy Jarocki, Jerzy Grzegorzewski, Andrzej Wajda i Krystian Lupa. Na swoim koncie ma również liczne role serialowe. Od wielu lat pracuje jako pedagog PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie. „Po Schodach” jest debiutem Agnieszki Mandat w formule monodramu oraz jako producenta spektaklu.


EWA DĄBROWSKA
MUR

21.10.2012 (niedziela), godz. 17.00

scenariusz: Ryszard Marek Groński
reżyseria: Maciej Wojtyszko
premiera: 12 kwietnia 2011

„MUR”
Kobiety to lepsi mężczyźni. Prawdziwość tej starej mądrości potwierdza życie Ireny Sendlerowej – matki i opiekunki setek uratowanych dzieci. Spektakl o bohaterskiej kobiecie składa się z epizodów, pozwalających zrozumieć ogrom podejmowanego ryzyka. Śmiercią grozili jej nie tylko niemieccy okupanci, ale także swojscy szmalcownicy i rodzimi faszyści. Mimo zagrożeń pani Irena codziennie wypełniała swą misję. A później przez wiele lat milczała o własnych zasługach, nie czekała na zaszczyty i nagrody. Dziś wraca do nas, by przypomnieć, że „Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat”.

Ewa Dąbrowska
Absolwentka Studia Aktorskiego przy Teatrze Żydowskim, aktorka Teatru Żydowskiego od 1984 roku. Grała m.in. Cynę w Balladzie o ślubnym welonie (1990, reż. Szymon Szurmiej), Henriettę Szwałb w Błądzących gwiazdach (1994, reż. Szymon Szurmiej), czy Judytę w Urielu Akoście (1995, reż. Jan Bratkowski). Gra także w przedstawieniach: Kamienica na Nalewkach, Żyć, nie umierać!, Dla mnie bomba, Tradycja, Bonjour Monsieur Chagall. W 1987 roku zagrała jedną z głównych ról w serialu Śmieciarz w reż. Jacka Butrymowicza. Ponadto grała w serialach: 07 zgłoś się, Klan, Pensjonat Pod Różą, Ekipa oraz filmach (m.in. Tato w reż. M. Ślesickiego). W 2009 roku otrzymała odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej.


MATEUSZ OLSZEWSKI
NOVOCENTO

21.10.2012 (niedziela), godz. 18.15

scenariusz: Mateusz Olszewski
reżyseria: Marcin Brzozowski
premiera: 16 kwietnia 2011

„NOVOCENTO”
Wspaniała opowieść o genialnym pianiście-samouku, przywoływana przez najbliższego przyjaciela – muzyka z okrętowego zespołu. W przestrzeni ograniczonej burtami statku znajdzie się miejsce dla pasji, muzyki przyjaźni i marzeń. A wszystko to w klimacie jazzu lat dwudziestych XX wieku i transatlantyku pływającego między Ameryką i Europą.
Monodram stworzony na IV roku studiów i po kilku spektaklach przeniesiony do Teatru Szwalnia w Łodzi.

Mateusz Olszewski
Absolwent wydziału aktorskiego PWSFTviT w Łodzi. Gry na saksofonie uczył się w państwowych szkołach muzycznych I i II stopnia. Zagrał rolę muzyka w „Hotelu Savoy”. Obecnie gra w kilku łódzkich teatrach: Teatrze Powszechnym, Teatrze Logos, Teatrze Nowym i Teatrze Szwalnia.


CARYL SWIFT
MATKA MEJRA I JEJ DZIECI

21.10.2012 (niedziela), godz. 19.30

scenariusz: Stanisław Miedziewski i Caryl Swift
reżyseria: Stanisław Miedziewski
premiera: 06 stycznia 2012

„MATKA MEJRA I JEJ DZIECI”
Inspiracją dla spektaklu była postać dr Ewy Klonowskiej, urodzonej we Wrocławiu, jednej z najwybitniejszych przedstawicielek medycyny sądowej na świecie. Dr Klonowska od ponad 15 lat wydobywa ludzkie szczątki z niezliczonych grobów rozsianych po całej Bośni. Tytułowa Matka Mejra, muzułmanka z Bośni, towarzyszy doktor Ewie z codzienną pomocą, nacechowaną jednak permanentnym oczekiwaniem na odnalezienie szkieletów swoich najbliższych. Metodycznie pracując po kilkanaście godzin dziennie, dr Klonowska oddziela drobne kostki dzieci od kości nastolatków i dorosłych dopasowując każdą z nich do pozostałych. Z wydobytych bezładnych stosów szczątków odtwarza zwłoki ludzi, które zwraca rodzinom. Jest ona kluczem do połączenia zmarłych z żywymi.


Caryl Swift
Urodzona w Farnborough(Wielka Brytania) aktorka, tłumaczka, animator kultury, od ponad dwudziestu lat mieszka w Polsce. W 1985 roku ukończyła Uniwersytet Walijski, Wydział Teatru, Filmu i Telewizji. Od początku lat '90 aktorka współpracuje z wybitnym reżyserem Stanisławem Miedziewskim występując na deskach teatrów w Słupsku. Na swoim koncie ma również role w serialach telewizyjnych i reklamach. Caryl Swift jest autorką wielu przekładów dla teatrów i aktorów. Współpracuje z aktorami pomagając im ulepszyć odegranie jej przekładów w języku angielskim przez zachowanie – w przekładzie- niuansów rytmu, tonu i emfazy oryginalnego tekstu. Wynikiem takiej współpracy są pozytywne recenzje i prestiżowe nagrody teatralne na całym świecie.