42.Wrocławskie Spotkania Teatrów Jednego Aktora 23-25.11.2008 r.

Niedziela 23.11.2008 r.

ŁARYSA KADYROWA (Ukraina)
SARAH BERNARDT
godz. 15:00, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Rynek-Ratusz 27

scenariusz: Zbigniew Chrzanowski, Łarysa Kadyrowa
reżyseria: Zbigniew Chrzanowski
scenografia: T. Solowjowa
premiera: 23 września 2006

Aktorka Teatru Narodowego im. Iwana Franki w Kijowie i wykładowca Akademii Muzycznej.
Monodram „Sarah Bernardt” jest próbą przybliżenia odbiorcom postaci legendarnej francuskiej aktorki, która do końca swojej długiej kariery artystycznej nie przestawała fascynować kolejnych pokoleń widzów, dzielnie przezwyciężając zarówno upływający czas, jak i własne kalectwo.
W spektaklu Kadyrowa nie dąży do odtworzenia stylu aktorstwa Sary Bernardt, ale - opierając się na pamiętnikach aktorki - skupia na jej osobowości. Próbuje przekazać dramatyczny schyłek życia samotnej i opuszczonej kobiety. Starość, choroby, amputacja nogi - wydaje się, że to wszystko może załamać pierwszą wielkość teatru światowego. Jednak wewnętrzna siła i uwielbienie życia pomagają jej walczyć aż do końca i żyć nadzieją, kiedy nie ma już na co liczyć.
Łarysa Kadyrowa mówi o Sarze Bernhardt: „To był jej sposób na życie. Nawet bez nogi, nawet w wieku 80 lat Sarah planuje nowe tournée. Współbrzmi to z naszym czasem i z losem każdego aktora.”
Na antenie „Kyjiw FM” 25.11.2007 o godz. 10.00. Wołodymyr Kudlińśkyj mówił: „Prawie każdy wielki teatr ma scenę kameralną. I niejedna taka scena ma swego mistrza sztuki monodramu, gatunku coraz bardziej popularnego. W Teatrze im. Franki w Kijowie taką mistrzynią jest Łarysa Kadyrowa – twórczyni wielu spektakli oraz założycielka festiwalu monodramów MARIJA”.
Monodram „Sarah Bernardt” Łarysa Kadyrowa prezentowała w Kijowie, Lwowie, Mińsku, Krakowie i Przemyślu.
__________________________________

JELENA CHARITONOWA (Rosja)
PRZEWODNIK PO ŚWIECIE KULIS
godz. 16:30, Teatr Kalambur, ul. Kuźnicza 29a

wg Karola Čapka
scenariusz, reżyseria i scenografia: Oleg Skiwko
muzyka: Zespół „Sekretny sad”( Irlandia)
premiera: 4 listopada 2007

Aktorka w 1987 roku ukończyła Wyższą Szkołę Teatralną im. M.S. Szczepkina oraz studia przy Akademickim Małym Teatrze u J.M. Sołomina i N.A. Annienkowa.
W latach 1987-1994 była aktorką Akademickiego Teatru Dramatycznego im. M. Gorkiego w Samarze. Od 1994 roku po dzień dzisiejszy pracuje Państwowym Akademickim Teatrze Małym (Moskwa). W 2008 roku otrzymała tytuł Artystki Ludowej Federacji Rosyjskiej.
Na nowo odkryć świat codzienności - oznacza spojrzeć na niego z innego punktu widzenia. Twórcom pomaga w tym niecodzienne stanowisko obserwacyjne, świeże ujęcie perspektywiczne. Zazwyczaj oglądamy spektakl, siedząc na widowni. Karol Čapek ukazuje sztukę z punktu widzenia człowieka usytuowanego za kulisami. Jest to jakby wyprawa w obszar tajników teatru. Dla widzów spektakl stanowi ucztę duchową, natomiast dla aktorów, reżyserów, pracowników scenicznych przedstawienie teatralne to wynik wyczerpującej, codziennej pracy. W tej opowieści Melpomena prezentuje się bez aureoli. Gdy jednak poznajemy ją „zmordowaną próbami, przeziębioną, osaczoną przez wszelkie możliwe tarapaty, udręczoną przez nużącą pracę, wykuwanie ról, w jej codziennym, kieracie, widzianym od podszewki”, nie przestajemy jej adorować, nie przestajemy podziwiać wielkiego cudu SZTUKI.
______________________________________

ALEKSANDER KOMLOSI (USA)
OBIAD Z VAN GOGHIEM
godz. 18:00, Art Café KALAMBUR , ul. Kuźnicza 29a

scenariusz i reżyseria: Aleksander Komlosi
scenografia: Zorka Velková
premiera: 9 września 2007

Autor, aktor, reżyser, nauczyciel i naukowiec.
Tworzy spektakle autorskie i bierze udział w rozmaitych projektach na terenie USA, Francji, Słowacji i Czech. Współpracował z profesjonalnymi towarzystwami, jak Teatr na Tratwie (Czechy-Francja) czy DOMA (Czechy), a także z wiodącymi aktorami teatralnymi z Czech i Stanów Zjednoczonych (William Pope L., Přemysl Rut). Otrzymywał subwencje z Funduszu Czeskiego Ministerstwa Kultury (2008) oraz miasta Pragi (2008).
Jego dokonania obejmują dzieła autorskie, wielojęzyczne, zestawiające z sobą otwartą improwizację i formy nieco bardziej sztywne (np. teatr narracyjny, przedstawienia w określonych lokacjach, interaktywne strony internetowe).
Aleksander Komlosi prowadzi również prace badawcze w Instytucie Badań i Nauki Aktorstwa Autorskiego w Pradze, gdzie studiuje problem „grania z wewnętrznym partnerem” – wyjątkowo psychosomatyczna dziedzina aktorstwa, stworzona przez prof. Ivana Vyskočila – oraz wpływ znajomości tegoż na naukę podstawowych zasad aktorstwa. Uczy i uprawia tę dziedzinę na wydziale teatralnym od 2003 roku.
Spektakl „Obiad z van Goghiem” miał premierę na Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w czeskim Cheb 7 listopada 2007 roku. Od tamtej pory stał się jednym z dwóch podstawowych tekstów wchodzących w skład „Láska is Love, Love je Láska” – wielojęzycznej, autorskiej sztuki Komlosiego współtworzonej przez występującą w niej Ewę Cechovą. Po premierze w teatrze w Pradze w lutym 2008 spektakl będzie regularnie grany do wiosny 2009 roku.
„Obiad z van Goghiem” to opowieść o młodym mężczyźnie imieniem Bob i jego brzemiennym w skutki obiedzie z Vincentem van Goghiem. Ponieważ życie – i obiad – często pełne są zagadkowych wątków, zwłaszcza w dzisiejszym Amsterdamie, posiłek z wyjątkowym malarzem może łatwo prowadzić do spotkania z wyjątkową kobietą...

_________________________________

ALEKSANDER RUBINOVAS (Litwa)
SPEKTAKL PO SPEKTAKLU
godz. 19:00, Teatr Kalambur, ul. Kuźnicza 29a

spektakl autorski (autor wykorzystał fragmenty utworów Williama Szekspira w tłumaczeniu Borysa Pasternaka)
reżyseria: Stanislaw Rubinovas
premiera: czerwiec 2006

Czołowy aktor Teatru Kameralnego w Kownie, absolwent GITS. Stworzył ponad 40 ról, m. in. Freda w „Pożegnaniu z bronią” E. Hemingwaya, nauczyciela w „Lekcji” E. Jonesco oraz Saszy w „Antygona w Nowym Jorku” J.Głowackiego. Zagrał w pięciu monodramach, które prezentowane były na międzynarodowych festiwalach m. in. w Kijowie, Rydze, Belgradzie, Hanowerze, Moskwie i Wrocławiu. Znany jest również jako reżyser wielu spektakli dla dzieci, w tym baśni J.Ch. Andersena. Za monodram „Spektakl po spektaklu” otrzymał nagrodę dyrektorów festiwalu „Atepindis” oraz nagrodę publiczności i nagrodę za najlepszą reżyserię na festiwalu „Widłunia” w Kijowie.
Właśnie skończył się spektakl. Była to sztuka Szekspira... Aktor na oczach publiczności wraca na scenę i próbuje analizować zagrane przedstawienie. Co się nie udało? Dlaczego?
Kolejne epizody są ponawiane. Partnerów już nie ma, dlatego rozliczne postacie trzeba odtwarzać samemu... A może wciągnąć w to widzów? Jak w koszmarnym śnie aktorskim przeplatają się sztuki: „Otello” i „Sen nocy letniej”, Juliusz Cezar” i Makbet”... Co to było? Tragedia, dramat, komedia? Ale nie to jest najważniejsze... Czy przedstawienie się udało? Czy w sercach publiczności odezwały się szekspirowskie namiętności? Czy rozśmieszył ją rubaszny średniowieczny humor? Czy nie zostały zaprzepaszczone najmądrzejsze myśli geniusza? Aktorskie wzloty i upadki, błędy i niezręczne sytuacje, których tak wiele w teatrze. Niech to będzie bezlitosna analiza, osłonięcie się i wyznanie. Same tajne myśli, prawdziwy, a nie udawany kontakt z widzem, otwarty dialog, który każdego wieczoru jest nowy i niepowtarzalny.
_______________________________________

LATEFA AHRRARE (Maroko, Zjednoczone Emiraty Arabskie)
Mohammed Said Al – Danahani
OSTATNIA NOC
godz. 20:30, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Rynek-Ratusz 27

reżyseria: Latefa Ahrrare
scenografia: Sana Cheddal
światła: Abeldhay Seghrouchni

Urodzona w 1970 roku w marokańskim mieście Meknès aktorka teatralna i filmowa, reżyserka. Jest absolwentką Wyższej Szkoły Teatralnej w Rabacie.
Spektakl „Ostatnia noc” to wysoce wybuchowy monolog młodej niezamężnej Arabki, która buntuje się przeciwko surowym patriarchalnym strukturom swojej kultury. Po śmierci młodej żony ojciec żąda od córki, by w przyszłości prowadziła mu gospodarstwo domowe. Młoda kobieta tęskni jednak za miłością i wolnością...
„Gdy byłam mała - wspomina Latefa Ahrrare - marzyłam, że będę astronautką, nie wiedząc skąd takie myśli przychodzą mi do głowy. Kiedy jednak zostałam aktorką, uświadomiłam sobie, że zdobywanie wszechświata zaczyna się od pragnienia wejścia w inną osobę, zagoszczenia w niej. Podobnie jest z przygodą: poszukuje się inności by wzmocnić to, co własne, nasze (...). Przyznaję, że ten tekst poruszył we mnie wiele strun - aktorki, a także Marokanki, Afrykanki i Arabki, których identyczność w żadnym wypadku nie jest jednoznaczna”.
___________________________________

Poniedziałek 24.11.2008 r.

PETER SCHERER (Węgry)
Kai Hensel
WOJNA KLAMM'A
godz. 14:30, Teatr POLSKI - Scena na ŚWIEBODZKIM

tłumaczenie: Kristóf Kovács
reżyseria: János Novák
premiera: 19 stycznia 2008

Urodzony w 1961 r. w Ajka na Węgrzech. Założyciel Teatru Bárka (1997) oraz członek Towarzystwa Krétakör (od 2002). Laureat wielu nagród, m.in. za spektakl „Wojna Klamm'a“ na Festiwalu Monodramów w Egerze.
„Wojna Klamm'a“ to pochodzące z „głębi okopów” wyznania nauczyciela przegrywającego wojnę toczoną w szkolnym światku. Akcja spektaklu rozgrywa się nie pośród teatralnych dekoracji, ale w rzeczywistości pozascenicznej. Aktorzy muszą stworzyć artystyczny odpowiednik, który tę rzeczywistość odwzorowuje i wyolbrzymia.
Gra Péter Scherera, która trwa tak długo jak poszczególne lekcje i podzielona jest dzwonkami na przerwy, to nowatorski gatunek, który ma przemawiać do nastolatków i stawiać uczniów przed problemami, z jakimi mogą spotkać się w życiu szkolnym. Bawiąc i zmuszając do myślenia, stara się rozbudzić empatię. Niezwykły dialog sztuki, w którym na słowa Klamma za każdym razem odpowiada milczenie, kończy się - niczym greckie tragedie - upadkiem bohatera.
Czy czujemy katharsis lub jakiekolwiek wyrzuty sumienia, słuchając dziwnych przeprosin Klamma? Czy choć w nikłym stopniu przerażająca szczerość bohatera wzbudza nasz podziw?
„Aktor reaguje na najmniejszy odruch widzów. W ten sposób czyni z nas aktywną część spektaklu. Śmiejemy się głośno, ale czasem nasz głos gdzieś w nas więźnie. Bawi nas szkolne słownictwo, lecz ten śmiech zamiera, kiedy stajemy się świadkami nieobliczalnych zachowań nauczyciela” (Fehér Elephánt).

Spektakl polecamy szczególnie klasom szkół średnich, a także wszystkim obecnym, przyszłym lub byłym uczniom i nauczycielom.
___________________________________

WSIEWOŁOD CZUBENKO (Rosja)
KICIA
godz. 16:00, Teatr POLSKI - Scena na ŚWIEBODZKIM

wg powieści Wladimira Kunina
reżyseria i scenografia: Jakow Rubin
premiera: 7 marca 2001
Honorowy artysta Federacji Rosyjskiej i laureat licznych nagród. Aktor Teatru Dramatycznego w Wołogdzie, z zespołem którego wziął udział w wielu festiwalach, m.in. w Tunezji, Luksemburgu na Białorusi i Ukrainie, w Macedonii, Egipcie i Rosji. W latach 1992-2001 pracował w Teatrze dla Dzieci i Młodych Widzów.
Spektakl „Kicia” był pokazywany m.in. w Moskwie, Sankt Petersburgu, Paryżu, Kairze i Hanowerze.
„Historię kierowcy tirów i kota dachowca autor nasycił intymnymi wynurzeniami, często nie stroniąc „brudnych” szczegółów. Reżyser i aktor skupiają się na tym, co w tym tekście najważniejsze. Opowiadają skomplikowaną historię stosunków pomiędzy dwoma istnieniami, przez samą naturę oddzielonych od siebie brakiem wspólnego języka.Proces stopniowego przezwyciężenia tej bariery, wzajemne zrozumienie, współczucie, wierność - odsuwają na dalszy plan sensacyjny charakter fabuły.
Czubenko, aktor, który musi samodzielnie odzwierciedlić całą różnobarwność opowieści, wywiązuje się z zadania wspaniale. Sprawia, że świat, widziany oczami kota oraz intuicyjnie odczuwany przez zagadkową kocią duszę, dla widza staje się namacalny, rzeczywiście dający doznawać się zmysłami. Trudno nie ulec wrażeniu, że aktor, operujący słowem i głosem niczym malarz bogatą paletą barw, tworzy kolorowe, mieniące się ujęcia rzeczywistości. Przez cały czas stawia na ekspresję zbliżeń, nie pozwalając widzom oderwać wzroku od swojej twarzy. Każdy akcent plastyczny jest tu wyważony, nierozerwalnie związany ze słowem i stanem wewnętrznym narratora, a tutaj energia nie zostaje roztrwoniona na przypadkowe gesty. Jest skupiona i wraz z nią skupieniu ulega cały spektakl”.
Rimma Koczetowa „Znajomość niespodziewana”.„Tieatralnaja żyzń” 3, Moskwa, 2005

___________________________________

PIP UTTON (Wielka Brytania)
CHAPLIN
godz. 18:00, Teatr PWST (ul. Braniborska 59)

scenariusz: Pip Utton
reżyseria: Geoff Bullen
scenografia: Maz Bullen
premiera: 13 lipca 2007

Charlie Chaplin stworzył jedną z najsłynniejszych postaci filmowych wszech czasów - Włóczęgę. Tym samym uwięził samego siebie w wizerunku, bez którego tak naprawdę nie byłby w stanie odnieść sukcesu. Włóczęga w swoim czasie uczynił Chaplina najbardziej znanym i najlepiej opłacanym aktorem. Otworzył mu drzwi do świata sław, zapewnił bogactwo i towarzystwo niezliczonych młodych kobiet. Chaplin na potrzeby wystąpień publicznych stworzył sobie wizerunek, który skrywał ciemniejsze strony jego natury. Bywał bowiem oskarżany m.in. o zboczenie seksualne, złe traktowanie byłych żon oraz o bycie komunistą. W 1952 roku unieważniono mu wizę (nigdy nie przyjął obywatelstwa amerykańskiego, tytułując się „obywatelem świata”) i osiadł w Szwajcarii, gdzie spędził resztę życia wraz z żoną i dziećmi.
W swojej nowej sztuce Pip Utton wchodzi i schodzi z ekranu, by stać się Chaplinem, odrzucając mit i ukazując kryjącego się pod nim człowieka.
„Pozostaję jednym i tylko jednym, a mianowicie - klownem. Stawia mnie to na znacznie wyższej płaszczyźnie niż pozycja jakiegokolwiek polityka. W końcu wszystko jest tylko żartem” (Charlie Chaplin).


--------------------------------------

ARAM HOVHANNISIAN (Armenia)
HAMLET
godz. 19:30, Teatr PWST (ul. Braniborska 59)

wg Williama Szekspira
scenariusz: Hraczia Ghazarian, Aram Hovhannisian
reżyseria: Hraczia Ghazarian
scenografia: Aram Hovhannisian
muzyka: Hraczia Ghazarian
premiera: 9 września 2008

Aktor Narodowego Teatru Akademickiego Armenii im. G. Sundukiana, artysta ludowy Republiki Armenii, reżyser i członek Związku Armeńskich Arystokratów. Uczestnik i laureat festiwali teatrów jednego aktora. Za wykonanie „Ryszarda III” nagrodzony Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Jednego Aktora w Bitoli w Macedonii (2005) oraz na Festiwalu ARMMONO w Erewaniu (2003) wyróżniony za oryginalną interpretację utworu klasycznego.
„Ten tandem pozwalał wiązać z ich Hamletem nadzieje nie lada. Ormiański aktor Aram Hovhannisian i jego reżyser Hraczia Ghazarian nie od dziś zgarniają laury międzynarodowych festiwali monodramu. Rosynant Arama pięknie galopował przez sceny od Erewania po Wrocław; Ryszardem III Hovhannisian i Ghazarian weszli w krąg monodramu szekspirowskiego. Teraz Hamlet…
Książę Aram Hamlet i zdumiał mnie, i oczarował. Perfekcją aktorskiej ekspresji i oryginalnością interpretacji myślowych zasobów postaci. W swą intelektualną przygodę egzystencjalną Hamlet Hovhannisiana i Ghazariana rusza od… V aktu tragedii: od rozmowy z czaszką Yoricka o ulotności żywota. I drąży; krok po kroku z elsynorskimi doświadczeniami książę zderza swoje rudymentarne pytanie o istotę i sens tej wędrówki. I zatacza ów wielki krąg, by wrócić… do punktu wyjścia. Oto już już odchodzi, by w ostatniej chwili odwrócić się do nas i bezradnie szepnąć: Słowa, słowa, słowa. Do istoty nie dotrzesz – z tych zapasów pozostanie ci jedynie lawina słów. Małoż to?...”
Andrzej Żurowski

______________________________

PAVOL SMOLARIK (Czechy)
Doug Wright
JESTEM SWOJĄ WŁASNĄ ŻONĄ
godz. 20:30, Teatr PWST (ul. Braniborska 59)

tłumaczenie: Adam Novák
reżyseria: Janek Růžička
scenografia: Magdalena Prosusková
premiera: 1 listopada 2007

Urodził się w 1981 roku w Bratysławie. Absolwent Akademii Teatralnej w Pradze w klasie prof. Mirosława Krobota. W 2005 roku założył młody teatr współczesny LETI w Pradze. Dwa lata później - Boca Loca Lab, wokalno-rytmiczno-eksperymentalny teatr muzyczny. Od 2007 roku jest członkiem Teatru Lalek MINOR w Pradze oraz Chóru Sestry sBorovy. Dostał nagrodę za działalność w teatrze alternatywnym w Czechach.
„Jestem moją własną żoną” Wrighta poza Broadwayem wystawił w 2003 roku teatr Playwrights Horizons. Po przeniesieniu na Broadway spektakl zdobył nagrodę Tony dla najlepszej sztuki, a także nagrodę Pulitzera dla dramatu. W 2005 roku sztuka otrzymała literacką nagrodę Lambda w kategorii dramatu.
Spektakl grany przez Smolarika opowiada historię niemieckiego transwestyty Charlotte von Mahlsdorf, urodzonego jako Lothar Berfelde, który jako mały chłopiec zabił swojego ojca, a następnie – już jako transwestyta – przeżył we wschodnim Berlinie rządy nazistów i komunistów.
___________________________


Wtorek 25.11.2008 r. - W SZKOLE TEATRALNEJ

BOGUSŁAW KIERC (Polska)
Adam Mickiewicz
MÓJ TRUP
godz. 17:00, Teatr PWST (ul. Braniborska 59)

scenariusz, reżyseria i scenografia: Bogusław Kierc
premiera: 20 kwietnia 2008

Poeta, aktor, reżyser, autor ponad dwudziestu książek poetyckich, kilku eseistycznych oraz dramatów i opracowań literackich; edytor dzieł Rafała Wojaczka, jego biograf (wydał książkę „Rafał Wojaczek. Prawdziwe życie bohatera”), pedagog w Wyższej Szkole Teatralnej. Pracuje w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu. Laureat Festiwali Teatrów Jednego Aktora. W 2004 roku za spektakl „Zaskroniec” otrzymał Grand Prix WROSTJA.
Spektakl „Mój trup” jest w dwojakim sensie przewrotną grą, albo przewrotnie graną obecnością. To tylko kwestia ujęcia, kąta patrzenia (myślenia), by własną rzeczywistość po śmierci ewokować jeszcze z tej strony. Słowa zapisał Mickiewicz przed swoją śmiercią, ale po jego śmierci wypowiada je ktoś, komu Mickiewiczowski status „żywego trupa” jest niemal osmotycznie bliski, więc - mówiąc niejako „w imieniu” Mickiewicza – ma poczucie, że i Mickiewicz wypowiedział te słowa w imieniu niejednego Adama, którego „trup w pośrodku was zasiada, w oczy zagląda wam i głośno gada”.
Przedstawienie Bogusława Kierca jest opowieścią o śnieniu własnej trupiości, czy – odważniej mówiąc – śnieniem swojej trupiości. Jawnie teatralnym. I chodzi tu o teatr bezpośredniego wyznania. Bezwstyd – nieeschatologiczny.
„Mój trup” to rodzaj spowiedzi, opowieść o śnie, śnienie eschatologiczne, gadanie spoza grobu, „gdy tu mój trup w pośrodku was zasiada,
w oczy zagląda wam i głośno gada”.

________________________________

ANNA TWARDOWSKA (Polska)
Stanisław Ignacy Witkiewicz
MATKA
godz. 18:00, Teatr PWST (ul. Braniborska 59)

reżyseria: Anna Twardowska
scenografia: Dorota Sak
opracowanie muzyczne: Grzegorz Wierzba
premiera: 23 września 2007

Anna Helman-Twardowska jest aktorką i profesorem PWST im. L.Solskiego w Krakowie Wydziałów Zamiejscowych we Wrocławiu. W dorobku artystycznym ma kilkadziesiąt ról teatralnych. Grała m.in. Księżniczkę Turandot w sztuce C. Gozziego, Panią Grubach w „Procesie” Kafki, Scabrosę Macabrescu w „Gyubalu Wahazarze” St.I.Witkiewicza we Wrocławskim Teatrze Lalek. W 2003 r. zrealizowała monodram "Rzeczy są inne" wg R. M. Rilkego.
Wielokrotnie nagradzana przez Ministra Kultury i Sztuki za wybitne osiągnięcia artystyczno-dydaktyczne.
Spektakl „Matka” wg St.I.Witkiewicza jest opowieścią o niezwykłych więzach łączących samotną matkę z dorosłym synem. Całym jej światem zamkniętym w jednym pokoju są myśli o nieudanym życiu i poświęceniu się bez granic. Winą za każde zło, które dostrzega w postępowaniu syna, obarcza siebie. Właściwie nigdy się z nim nie rozstała. On w niej dorastał - jest jej częścią i całym jej światem. Zamknięta w czterech ścianach, jest nadal z nim. Buntuje się i zatraca w swojej obsesyjnej miłości.
_________________________________

BARTOSZ PORCZYK (Polska)
SMYCZ
godz. 19:30, Teatr POLSKI - Scena KAMERALNA

reżyseria: Natalia Korczakowska
scenografia: Natalia Korczakowska, Anna Met
muzyka i aranżacje: Łukasz Damrych
reżyseria światła: Olaf Tryzna
premiera: 30 listopada 2006

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (2002). Zwycięzca Konkursu Aktorskiej Interpretacji Piosenki na XXVII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2006), zdobywca nagrody Złotego Tukana (główna nagroda konkursu), Tukana Dziennikarzy i Tukana Publiczności. Od 1 listopada 2006 r. aktor Teatru Polskiego we Wrocławiu. Rolą w spektaklu "Smycz" zdobył nagrodę za najlepszą główną kreację męską na XIII Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Dublin Fringe Festival (2007).
„Smycz”, autorski spektakl Bartosza Porczyka, to studium człowieka i czynników, jakie mają wpływ na jego życie. Inspiracją przedstawienia była piosenka „Smycz” zespołu Maanam. Tytułowy przedmiot oraz jego funkcja symbolizują zniewolenie współczesnego człowieka przez jego uzależnienia. Spektakl wykorzystuje krótkie monologi aktorskie, które pomagają połączyć piosenki w spójną całość tematyczną i pozwalają na stopniowe przechodzenie z jednego tematu w drugi. Wielość postaci natomiast umożliwia zobrazowanie i przedstawienie szeregu typów ludzkich i różnorodności problemów, z jakimi muszą się zmierzyć. „Smycz” to rodzaj monodramu aktorskiego, w którym muzyka przeplata się ze słowem. Z jednej strony w warstwie muzycznej użyte zostały piosenki, m.in. Łony, Marka Grechuty oraz grup Myslovitz, Lady Pank i Fasolek, z drugiej zaś fragmenty tekstów Samuela Becketta, Sarah Kane, Rolanda Barthes’a, Bernarda-Marii Koltésa, Antoine’a Artauda czy Arystotelesa. Bartosz Porczyk, aktor o niebywałych możliwościach transformacyjnych, wciela się podczas przedstawienia w osiem różnych postaci, występując jako: Włamywacz, Pan Maksimum, Klient supermarketu, Januszek, Jasio, Człowiek-małpa, Ksiądz Henryk i Margaret. Akompaniuje mu na żywo sześcioosobowy zespół muzyczny.